Cultureel Oostenrijk & gastvrij Bosnië

Zoals beloofd in mijn vorige blog, deze week weer een extra lang verslag. Dus ga er maar eens goed voor zitten, want de afgelopen twee weken heb ik weer veel meegemaakt!
Nadat mijn Nijmeegse bezoek vertrokken was, hebben ik eerst lekker gepicknickt met mijn huisgenootjes. Perfecte timing om nog iets met zijn allen te doen, want bij thuiskomst vandaag bleek mijn Hongaarse huisgenoot al naar huis vertrokken te zijn.
Die donderdag was het afscheidsfeestje van Anne-Sophie en Deborah. We begonnen de avond met een lekker etentje bij een Aziatisch restaurantje en ploften daarna lekker op Kongresni Trg neer om met allen gezellig te drinken. We sloten deze gezellige avond zoals altijd af in Companeros. Nadat we op vrijdag echt voor de laatste keer allemaal samen hadden geluncht, vertrok ik samen met Anne-Sophie en Deborah naar het vliegveld, want eindelijk mocht ik Koen daar weer ontvangen.

Onze 10 daagjes samen begonnen met een weekendje Graz en Wenen. Al vroeg in de ochtend haalden we ons autootje op en vertrokken we richting Graz. Helaas nam ik de verkeerde afslag wat er na twee keer door een betaalde tunnel van 7 km voor zorgde dat we in de bergen terecht kwamen. En laat het nou net zo zijn dat ik nog nooit in de bergen heb gereden en we achter een quad en vervolgens een mega grote touringcar terecht komen. Gelukkig zijn we heelhuids weer beneden aangekomen en hebben we Graz weten te vinden. Een avontuur was het wel! Eenmaal in Graz aangekomen, konden we genieten van al het cultureels dat deze stad te bieden heeft. Ondanks het warme weer besloten we toch ook even de heuvel op te lopen met een geweldig mooi uitzicht over de stad. Gelukkig vonden we onderweg ook nog een lekkere fontein om onze voeten even af te koelen.
Na onze sightseeing in Graz, vertrokken we naar de volgende cultuurstad: Wenen. Hier stond uitdaging twee voor die dag op ons te wachten: het hostel vinden. Volgens Google Maps zou het heel makkelijk te vinden zijn vanaf de snelweg, maar niets bleek minder waar! Na veel rondjes rijden, mensen vragen om de weg en uiteindelijk een wanhopig telefoontje naar het hostel, hebben we ook het hostel uiteindelijk weten te vinden. Om meteen maar even verder te gaan over het hostel, kan ik jullie vertellen dat het personeel de naam van het hostel behoorlijk veel eer aan deed. Het hostel heette "Happy hostel" en onze gastheer was een behoorlijke happy hippie. Zo kon hij bijvoorbeeld onze kamer niet vinden en liet hij ons twee keer trap op en af lopen met onze zware koffers. Vervolgens was de regen die met bakken naar beneden kwam erg "beautiful" volgens hem. Bijzondere figuren daar dus.
Maar genoeg over het hostel, terug naar Wenen. We startten onze sightseeing bij het Sissi kasteel, dat al erg veel indruk achterliet. Zowel Koen en ik dachten het hele kasteel gezien te hebben, maar bij het oversteken van de weg, bleek er nog een heel groot deel bij te horen. Erg mooi om te zien! Ook het Prater Park is iets dat erg goed in de smaak viel. Dit is een soort van kermis midden in een park. Het was wederom erg warm die dag, dus zochten we allereerst verkoeling in een waterbaan. Natuurlijk kreeg ik de volle laag water over mij heen en dus probeerden we te drogen in de Prater Turm, een zweefmolen van zo'n 100 m hoog met wederom een geweldig mooi uitzicht over heel de stad. Tenslotte besloten we het wat rustiger aan te doen en nog even te genieten in het reuzenrad. We verbaasden ons over hoe groot Wenen eigenlijk was. Eigenlijk zouden we nog een paar uurtjes extra nodig hebben gehad om echt alles te zien, maar helaas moest de auto weer op tijd terug zijn in Ljubljana en moesten we inchecken in ons volgende hostel. Desalniettemin heb ik erg genoten van het mooie Wenen.

Maandag en dinsdag hadden we even twee rustdagen in Ljubljana. Tijdens deze twee dagen zijn we lekker gaan zwemmen, hebben we geluncht in een Braziliaans restaurantje samen met mijn kamergenootje Angela en zijn we naar de bioscoop geweest.
Woensdag was het tijd voor ons volgende tripje. Die ochtend moesten we al vroeg uit de veren om de trein te nemen naar Zagreb en van daaruit naar Sarajevo. Na zo'n 12 uurtjes reizen, waarvan 9 uur in een ontzettend ranzige Bosnische trein, kwamen we aan op plaats van bestemming. Eerlijk, de smerige treinen met vieze stoelen van de NS zijn er niets bij, dus mij zul je hier nooit meer over horen klagen in Nederland haha. Ook bijzonder om te zien was dat ze daar volgens mij nog nooit van slagbomen bij een spoorwegovergang hadden gehoord. Bij iedere overgang werd er flink getoeterd en vaak stonden we ineens stil net voor een overgang. Vanuit het station namen we de taxi naar ons appartementje. Tijdens deze rit maakten we meteen al kennis met de enorme gastvrijheid van het Bosnische volk. De taxichauffeur gaf ons tijdens de rit namelijk al een kleine tour door de stad en probeerde in zijn beste Engels al het een en ander te vertellen over de stad en wat we zagen langs de weg. Deze gastvrijheid zette zich voort in het appartement, wat overigens erg knus was ingericht. De gastvrouw van ons appartementje is serieus de liefste gastvrouw die ik ooit heb ontmoet. Ze maakte thee voor ons zodat we konden opwarmen na onze lange treinreis en liet ons uitgebreid zien hoe we het beste de stad konden verkennen. Tijdens het uitchecken, kregen we ook nog een klein souvenirtje in de vorm van een magneetje van haar. Waren ze in alle hostels en appartementjes maar zo vriendelijk.
De volgende ochtend was het tijd om de toerist uit te gaan hangen. Allereerst brachten we een bezoek aan de Tunnel of Life. Deze tunnel werd gegraven onder de startbaan van het vliegveld door van het belegerde deel van Bosnië naar het "veilige" deel tijdens de oorlog met Servië. Binnen een mum van tijd werden we dus even met de neus op de feiten gedrukt en werden we ons pas echt bewust van alle ellende die zich daar heeft afgespeeld.
De rest van de dag verkenden we de stad, die erg veel Turkse invloeden heeft. Zo zijn er dus ook veel moskeetjes te vinden en dankzij de smalle straatjes met overal souvenirwinkeltjes en restaurantjes, krijgt de stad erg veel sfeer. Natuurlijk hebben we ook even de traditionele cevapcici geproefd: een brood met worstjes van gehakt. Erg lekker! Sarajevo heeft toch wel erg veel indruk achtergelaten bij ons allebei, doordat de sporen van de oorlog nog erg goed zichtbaar zijn. Zo zijn in veel gebouwen en wegen de gaten van de kogels e.d nog erg goed te zien.
Vrijdag vertrokken we ook al weer behoorlijk vroeg in de ochtend naar Mostar, de tweede grootste stad van Bosnië, wederom met de trein. Deze trein was echter nog erger dan de trein de dag ervoor. Niks aparte coupés, één grote coupés waarin ook nog gerookt mocht worden. Daar zit je dan op een bloedhete dag in een bloedhete zweet trein met je contactlenzen die heerlijk droog worden gemaakt door de sigarettenrook. Super fijn!
Oké genoeg geklaagd, terug naar Mostar. Mostar vond ik zelf nog mooier misschien dan Sarajevo. De grootse touristische trekpleister in Mostar is de brug. En ja, alle verhalen over hoe mooi deze brug is, zijn helemaal waar. Ook deze stad was erg knus door de oneindige smalle straatjes met overal souvenirwinkeltjes en restaurantjes. Ook kregen we nog een kleine rondleiding in een moskee. Weer een hele mooie dag dus!

Zaterdag was het tijd voor een hikingtour in Bjelasnica. Nadat onze gids zich verslapen had en we dus een uur in de kou hadden staan wachten, werden we nog meer teleurgesteld. Het weer zat namelijk absoluut niet mee, waardoor we een groot deel van de route die we eigenlijk zouden lopen nu met het busje deden. Desalniettemin was de omgeving echt fantastisch mooi! Om even op te warmen, dronken we thee in een klein berghuisje in Umoljani. Van daaruit reden we door naar Lukomir op zo'n 1800 meter hoogte. Dit is het hoogste, bewoonde dorpje van Bosnië. In de winter trekken de paar mensen die er wonen hier weg, omdat er enorm veel sneeuw valt en het er dus 's winters erg koud is. De mensen leven hier nog erg primitief: ze leven van de producten van eigen dieren en land. Gelukkig was het gestopt met regenen toen we hier aankwamen en konden we dus toch nog even hiken. Tijdens het hiken werden we getrakteerd op een geweldig mooi uitzicht over de Rakitnica vallei. Mooi om te vertellen is dat we onderweg een kudde schapen tegenkwamen die ons aan zag voor hun herders en dus werden we ineens achtervolgd door een enorme kudde rennende schapen. Gelukkig wisten we ze al snel van ons af te schudden en liepen we terug naar Lukomir. Hier werden we in een klein berghutje getrakteerd op traditioneel Bosnisch eten, uiteraard gemaakt door een vrouwtje uit het dorpje. Wederom erg lekker!
Zondagochtend konden we eindelijk even lekker uitslapen, waarna we de trein terug namen naar Zagreb. Na een paar uurtjes slapen ging de wekker alweer om 05.00, want we moesten nog terug naar Ljubljana natuurlijk. Ons laatste dagje samen was dus alweer aangebroken vandaag. Vandaag hebben we lekker uitgerust in het Tivoli park en op het terras voordat ik weer afscheid nam van Koen voor nog 2,5 week.

Zoals jullie lezen heb ik dus weer twee hele toffe weken gehad. Helaas moet ik deze week ook weer afscheid nemen van een paar Erasmus-vriendinnetjes, maar daarentegen komen Lindy en Andrea komende vrijdag aan voor een weekendje Ljubljana. Volgende week zal ik proberen mijn blog weer iets korter te houden haha.

Liefs uit Ljubljana,

Lotte